hayatta ne yaşadığımı bilen bi arkadaşlarım vardır derdim hep. artık onlar da yok. "rana nasılsa hiç dışarı çıkmaz" diye bi bahane tutturdular, ben hakkaten artık hiç çıkmıyorum onlarla.kimseyle çıkmıyorum. ama cumadan sonra hiç arkadaşlarımla çıkmıycam. beni hiç anlamayanlarla işim yok demek ki. demek ki yalnızlığın bu safhası da varmış. sevgili , kardeş, sonra anne, sonra dostlar, sonra başkaları. kabul etmek bu kadar zormuş demek. ama bu kadar gözyaşı boşa gitmeyecek, kabul edicem.
hepimiz
yalnızız.
pervanenin sektirdiği gözyaşlarım daha fazla dramatize edemez bu durumu.
6 yorum:
Bunlar geçince pek bir şeyi olmayan az mutlu ama çok huzurlu bir insana dönüşüyorsun sanırım. Kedi olmalı ama ♥
:) evet, umarım. kedisiz hayat olamaz ki? olur mu?
Evin içinde korku öğesi gibi sinsi dolaşan bir varlık olmadan yaşanmaz bence de =)
di mi? kapalı kapıları üzerine atlamak suretiyle açabilen (tercihen gecenin en görmeyen vaktinde), perdelere tırmanan, yüksek bi yerden hiç ummadığın bi anda küt diye üzerine atlayan, sabahları uykunun en güzel yerini yüzüne gözüne bıyıklarını filan değdirerek sabote eden... hele iki taneyse bunlar! oh be hayat bize güzel! :D
sen daha baştan yanlış demişsin önce aile var ama çekirdek olanı. anne, baba, kardeş, bunlardan da önce kendin.
hepsinden sonra dost ve yakın arkadaşlar gelebilir tabi. onlar da önemli.
bi dönem yalnız kalmak isteyebiliyor. tribal takılmak isteyebiliyor. normal.
bunun da tadına var. sonra düzelir bence durumlar.
yeni insnlar veya esk,leri ile fark yapmaz.
:) yok ben başka bişi demek istemiştim.. anatema bireysel yalnızlığımız oloacaktı ama ben diyememişim demek.
Yorum Gönder