accio darling!

harry potter'ın son kitabını daha henüz okuyan bir kişi olarak tarifsiz duygular içinde olduğumu belirtmeden edemeyeceğim. her şeyi iyi bağlamış, güzel bağlamış, heyecanı- gazı tam vermiş, "ohaaa!! a haaa!!" nidalarını dudaklarımızdan eksik etmemiş j.k. bacı. lakin böle büyüymüş, sihirmiş bunlar hep insanda "ah ulan olamadı bi sihirli değneğimiz be" duygusu uyandırmakta, bu duygu uyandıkça da umutsuzluklar kamçılanmakta. misal bi sihirleri var bu potter ibişi ve dans grubunun, "accio bilmemne!" dedikleri an, sihirli zopalarının ucundan kıvılcımlar çıkıyor, o "bilmemne" artık ne ise, en karmaşık ortamda bile hoop iki üç metre havaya fırlıyor, yahut bunların önlerine geliveriyor. bunlar da arama zahmetinden kurtulup, kaba etlerini büyütüyorlar gönül rahatlığıynan. ben en çok böle bi gücümün olmasını isterdim. hoş, soran da yok ama, olsun, kayıtlara bu şekilde geçsin. tabi potter'ın invisibility cloak'ı var, o da can. ama cübbeyle, sapla, çöple uğraşmaktansa, koyver nidanı "accio zart zurt" diyerekten, gelsin önüne yıllar önce izini kaybettiğin izlandalı mektup arkadaşın! yahut kedilerin yatak altlarına sakladıkları çakmaklar.. bu örnekler bu şekil çoğaltılabilir. lakin ben çoğaltmama yanlısıyım. malum, nerde çokluk, orda bokluk demiş atalarımız. bokunu çıkartmam, "accio meleğim" demek istememle vücut bulacaktır.. ki ahanda buldu bile.. le.. le..