kendime göre uzun bir süredir hiç birşey yazmıyorum.. biliyorum.. ama yoğunum, yolunda gitmeyen kimi işlerimi itip kakmaya çalışıyorum bir süredir. tiger army dinliyorum, yeni ev arkadaşımla sohbetler ediyorum falan.. oturup düşünürken buluyorum kendimi çoğu kez. biraz kara düşünceler bunlar.. başımın üzerinde siyah yağmur bulutlarıyla dolaşıyorum sanki bir süredir. dün hayalini kurduğum tek şey gerçekleşti ve bodrum'dan iş teklifi aldım mesela.. hazin sonlanan bir hayal oldu ama geleceğe dair bu yöndeki umutlarım yine de kesilmedi!! kendime verdiğim 5 yılı iyi değerlendirmek ve hayalimi gerçekleştirmek için hala şansım olduğunu düşünüp umuyorum belki salakça. bodrumla yaptığım telefon görüşmesi ise abartısız (e belki biraz değiştirildi ama..) şu şekildeydi: - ranar hanım merhaba, ben erol bilmemkim, turgutreis rehabilitasyon merkezinden arıyorum. bir zaman önce yolladığınız cv'niz elimize geçti ve sizinle çalışmak istediğimize karar verdik.
-yok artık!!! ne zaman? tamam hemen geliyorum!.. ya bir dakika, olmaz... geliyorum, tamam! yok yok gelemem, olmaz... tamam ya! ay yok yok..
- ?!
-ben.. şimdilik olmaz demek zorundayım ühühühühü... sizi kendimi arayaladığımda tekrar ararım, eğer siz de uygun olursanız, sizinle çalışmayı çok isterim.. çok ama, çok hem de.. gerçekten..
- peki ranar hanım..
-yok yok, cidden çok istiyorum sizinle çalışmayı ben, arıycam ben sizi, yeminle...
-iyi günler ranar hanım..
-tamam! mutlaka görüşeceğiz erol bey.. arayacağım ben sizi, söz ama bakın gerçekten... izci sözü..
-dııt... dııt... dıııt...
durup düşündüğümde bu, hayalini kurduğum tek şeydi diyebilirim hayatım boyunca (ara sıra kurarım devrik cümle ben). ama şu an en büyük hayalimin önünde, gerçekleşmesini bir yıldır beklediğim ve çok fazla emek sarfettiğim bir hayalim daha var. onu elimle tutabildiğim zaman belki erol bilmemkimi ararım tekrar kim bilir..
bütün bunlar bir yana, ben o kadar kapatmışım ki kendimi son zamanlarda dış dünyaya, olan bitenden habersiz, hedef odaklı bir insan haline gelmişim, çok utanıyorum, ne yalan söyliyeyim.. arkadaşlarımdan uzaklaştım, sosyal faaliyetlerden bir haberim, dünyada ne olup bittiğini bile ucundan yakalayıp yakalamamak arasında git gellerdeyim.. internete bile girmiyorum doğru düzgün..
anak ve ancak, son zamanlarda yaptığım en faydalı iş, facebok'tan bulduğum canım ciğerim ortaokul arkadaşım kenan'la görüşmem oldu.. "yıllaaar sonraaa, yıllaaarr sonraaa, yıllaar sonraa... yine eskisiiii gibiiiii" bir durum oldu, çok sevindim. facebok'tan birbirini bulan her eski dost gibi biz de bir daha bağlarımızı assssslaa kopartmamaya dair söz verdik birbirimize.
Not: en severek takip ettiğim bloglardan biri olan vintage biscuit dönmüş ki ne dönüş !! bayılarak okudum geçen gecenin bir vakti..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder