arıza vermem an meselesi. gerçi geçen hafta, hayvanca uyuyarak (aşırı komik kelime) pazartesi sabahına (kimisi öğlen de der) 12:45'te gözlerimi açtım ve işe gitmedim. ama yetmedi. yeni ev yerleşmesi beni hiç bu denli yormamıştı. bu 5. taşınmam ama anne etkisi ile en zor ve aynı zamanda en kolay taşınmam oldu. anneler böle. dün gece rüyamda annem kasaptı misal. haha yok be hastayım anneme, anne prenses o!
ya o bu değil, ben hayatımı insan hayatı formatına sokmak için anadolu yakasına taşınıyorum, alkolü aşırı azaltıyorum, gece çıkmalarını komple minimize ediyorum, bunları başarmak için de günde kırkbinsinek kez kendimle kavgam var. ama gel gör en yakın dostları bir türlü inandıramadık arkadaş! bir destek vereceklerine "hadi ordan thsahaha" diye suratıma tüküre tüküre gülüyorlar. bu ne melem bir davadır? ben hangi dağa çıkayım "isyanım var" diye bağırmaya? ulan normal insan olmak bu kadar mı zor bu devirde? eskiden andırgraand olcaz, marcinal olcaz diye bi yanımızı öttürürdük. şimdi tam terso! ne edeyim, bilemedim. yok bilemedim, vay bilemedim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder