bu foto lokum'un son firarından (en son bir günlük bir kaçışı daha oldu da geçen hafta) hemen sonra, kısırlaştırma operasyonundan ise hemen önce çekildi. şu an kızım karşımda kafasında abajurumsu bir plastikle uyuklamakta. poposunun hemen yanı traşlı, 2 dikişinden biri az önce alındı. az önce doktor abimizden geldik. hiç problem çıkartmadan kuzu gibi yattı, yarasını kontrol ettirdi, dikişini aldırdı benim kızım. onunla gurur duyuyorum! çünkü lokum, "loco" sıfatını sadece ses benzerliğinden ötürü kazanmadı bildiğiniz gibi. kafamdaki 9 dikiş de bunun resmi. ama sanki annesinin tek başına onu kontrole götüreceğini bilmiş gibi, annesine hiç zorluk çıkartmadan kutusuna kendisi girdi, kapağını kapatmamı bekledi, gıkı çıkmadan uzandı muayene masasına. normalde ortalığı parçalaması beklenir, keza operasyona götürürken de öyle olmuştu. neyse bu duygusallık sanırım yaşadığım şoktan dolayı ortaya çıktı. yoksa, veterinere giderken gözyaşı döken, "yavruma iyi bakın emi?" temalı replikleriyle insan boğan, "cihangirli kedisever çakma panter emel özentisi" bir kişiliğim yok çok şükür. hayvan sevgisi insanlık belirtisidir çünkü. abartmaya gerek yok. (mesajı da veririm ama ha çok pis)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder