dün sabah uyandığımda, kafamı ve gözlerimi evin dağınık halinden ayıramadım. resmen gözüme batan şeyler olduğunu keşfettim. ne bileyim, banyodaki kabinde biriken lekeler, lavabolardaki kir, yerlerdeki saçlar, raftaki toz, yere düşmüş iki- üç tane fıstık kabuğu, hatta klozet!!! yok aslında, ev karşıdan bakıldığında gayet temiz duruyordu. hatta yakından bakıldığında da temiz duruyordu ama bana battı işte! o an dedim ki, "kızım ranar, yaşlanıyorsun, koca kadın oldun demek haa, vay be"... sonra farkettim ki, yaşlanmak yerine anneme dönüşüyorum!! çünkü hala bazı azgın aktivitelerde bulunacak enerjim sonuna kadar var. ama temiz olanı tekrar temizlemek anneme mahsus bir iş. aklımdan geçenleri hemen toparlamaya ve sakin olmaya çalışsam da, ofiste, tüm gün, büyük bir sabırsızlıkla, eve gidip nereye- nasıl bir temizlik operasyonu düzenleyebileceğimin hayallerini kurdum... evin kapısından girdiğim andan itibaren de bu hayalimi gerçeğe çevirdim. zavallı togaycık da işten eve yorgun argın gelip, benim "hadi togay sen de benim süpürdüğüm yerleri siliver, daha banyoyu ovacağım" söylemimle, boynu bükük, viledasını aldı eline.. canım.. mutfağı iki kere sildirmeme bile laf etmedi. temizlik bitip şöyle eve bir baktığımda duyduğum kokunun (çamaşır suyu ve cif. ohhh) beni mutlu ettiğini fark ettiğimde ise, anladım ki karşı koyamayacağım bir süreci tamamlamışım : annem olmuşum bile!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder